میرزا شوقی

وی درویشی مجرد ، باکمال و اهل تحصیل بوده که حدود هشتاد سال عمر کرده ، مقداری سیاحت نموده است و اواخر عمر در خرابه ای در بهبهان منزل داشته که دیوار و دور آن را خار چیده بوده و بسیار قناعت میورزیده است ( محل ثابت زندگیش خانه ای کوچک در چهارطاق زرگرها واقع در عقلایی ها - خیابان جوانمردی بازار خروار امروز - در کوچه بن بست کنار مسجد امام موسی کاظم بوده است)

خواندن و نوشتن را نزد پدرش که مکتب دار بوده است فرا گرفته و چندی نیز مکتب داری نموده است

وی اختر شناسی ، تاریخ و عربی را میدانسته و مسلط بوده است و همواره با شاعران و تعزیه سرایان و مداحان همراه بوده است

در سال 1281 ه.ق ( 1242 ه.ش) فرهاد میزرا معتمدالدوله والی فارس حکومت بهبهان را به فرزندش احتشام الدوله سلطان اویس میرزا ( فردی اهل علم و هنر) سپرد . وی شوقی را بعنوان دبیر خود و همکار میرزا هدایت اله شیرازی برگزید و کارهای دیوانی را به او سپرد و از آن پس به میرزا شوقی مشهور شد. ( شوقی تا سال 1298 ه.ق - 1259 ه.ش به این کار مشغول بود)

از سال 1298 ه.ق یا 1259 ه.ش که احتشام الدوله معزول و حاج نصیرالملک کازرونی به حکومت بهبهان میرسد ، شوقی از کار معاف و تنها منبع درآمدش را از دست میدهد

وی در اواخر عمر تنگدست و نابینا گردیده و پس از مرگ در امامزاده ابراهیم به خاک سپرده میشود

دیوان اشعارش را به مغازه داری می سپرد که او متاسفانه امانتدار خوبی نبوده و اجناسش را در برگ برگه دیوان میفروخته است