پل از هفت طاق و مصالحی همچون سنگ تیشه ای ، سنگ رودخانه ،گچ و ساروج ایجاد گردیده . در طبقات و پایه های پل از سرب مذاب در میان لایه های ستون ها استفاده گردیده تا استحکام بیشتری در برابر ارتعاشات و غیره داشته باشد تاریخ ساخت پل به سالهای 75 تا 95 قمری برابر 694 با تا 717 میلادی برمیگردد.

طول پل 170 متر و عرض آن 5/13 می باشد ( می گویند ارتفاع پل بگونه ای بود که شتری با بار از زیر آن رد میشد) از این پل بعنوان سد( بند) نیز استفاده میشده و همزمان پل و بند با هم بوده است( دوکاربرد داشته است) تا آب جمع شده در پشت آن بتواند به مصارف کشاورزی از طریق قنات ها برسد( این پل در نزیکی قسمت بکان و همچنین حمان بکان قرار داد که قسمتی از شهر ارگان بوده و مجاور رشته قنات هایی ایست که از دل شهر برای تامین آب مورد نیاز باغات ، خنک کردن زیرزمین ها و غیره عبور میکرده است) این پل در زمان خلافت امویان توسط عزالدوله دیلمی ( پزشک مخصوص حجاج ابن یوسف) ترمیم گردید و در زمان اسماعیلیان و سلجوقیان مورد هجوم قرار گرفته و همچنین در زلزله ی شهر ارگان تخریب گردید و به مرور رو به ویرانی بیشتر نهاد. در شمال پل و بند چهار آسیاب آبی دایر بوده که حول محور افقی گردش میکردند و آثار آن تاکنون باقی است لسترنج مینویسد : نزدیک شهر ( ارگان) دو پل سنگی معروف بر روی رودخانه تاب ( مارون) ساخته شده بود که از روی آن پل ها به خوزستان میرفتند و هنوز آثار آن باقی است . بنای یکی از این دو پل را به حجاج حاکم عراق در زمان خلافت امویان دانسته اند. ابن حوقل می نویسد: این پل میان خوزستان و فارس وجود داشته است و بی نظیر است و به عقیده من از پل قرطیه اندلس بزرگتر می باشد و آن را بعضی از بومیان فارس ایجاد کردند حاج میرزا حسن حسینی فسایی مینویسد: این شهر ( ارگان) را در کنار جنوبی رودخانه ای تاب ساخته اند و بر این رودخانه از دروازه شهر ارجان بندی بسته و روی آن پلی ساخته اند و آن را پل بکان که نام محله ای از ارجان است گویند و تاکنون قوام آن حفظ گردیده است.