الرحمن... عَلّمَهُ البیان زبان هرجامعه و نیز واژگان آن از تولد تا مرگ، مسیرهای مختلفی را طی می کنند و حالت های گوناگونی را تجربه.

یکی از قوانین عمومی عالم، تغییر و تحوّل است. در این میان، گویش بهبهانی یکی از گویش هایی است که اگرچه از لحاظ منطقه جغرافیایی، تعداد گویشور محدودیت هایی دارد اما گنجینه واژگانی آن دارای لغات اصیل و پرباری است. درست است که واژگان، تولد و مرگ دارند و بنا به حکم جبر تاریخ واژگانی از بین می روند و وازگانی دیگر متولد شده، جای آن ها را می گیرند اما گویش موجود پس از گذشت قرن ها هنوز پابرجاست. مجموعه حاضر که به عنوان فرهنگ لغت در دسترس دوستان قرارمی گیرد ادامه جلد اول و دوم آن(تبارشناسی واژگان در گویش بهبهانی)می باشد، تحقیقی است در باره ریشه شناسی برخی واژگان و نام هایی که در گویش بهبهانی به کاررفته و تحول صوری و معنایی آن ها را از صورت اصلی تا فعلی آن ها بررسی می کند. در این مجموعه گاه واژگانی در چند صفحه بررسی شده و واژگانی چون"سیرُف"،"الّر"، "زُط"، "هِشتن"، "زُم بَسِّه" و... و وجه تسمیه ی آن ها بیان شده است. شاید این تحقیقات و به تبع آن مطالب بیان شده، برای نخستین بار است که در گویش بهبهانی مورد بررسی قرارمی گیرند. در در این مجموعه همچون دیگر مجموعه ها گفته شده که این کتاب ها، سرآغازی برای یک پویش هستند تا به یاری خدا، جوانانی تازه نفس با بهره گیری از امکانات به روز، به پویایی، زایایی و ماندگاری هرچه بیش تر آن اقدام کنند. فرخنده نشاتی