در باره ی وجه بهبهان، نظرات متفاوتی وجود دارد که در اینجا به پاره ای از آن ها به اختصار اشاره می شود:

1)دکتر باستانی پاریزی معتقدند: نام بهبهان از"بکان"گرفته شده است(بکان محل معروفی در ارجان بوده و هنوز بقایای پل و حمام آن پابرجاست.)ایشان معتقدند در اصل"بهبکان"بوده و بعدها تبدیل به بهبهان شده است. ایشان"بکان" را برگزفته از"بغان"می دانند. ایشان در خاتون هفت قلعه، ص278 می نویسند: "این کلمه ممکن است بغ بغان باشد از نمونه ی آبادی بغبغو در خراسان که منصور المک برای آستانه خرید و باغ بغو در کرمان." "بغ"در فرهنگ اساطیر به معنی"خدا" آمده و در اوستا به معنی"سرور و بزرگ" پس اگر نام بهبهان ریشه در "بغبغو/بغبغان" داشته باشد طبق فرآیند واجی ابدال"غ/ه" صورت گرفته مانند بیستون که در اصل"بغستون" بوده است. 2)نویسنده انجمن آرای ناصری این گونه آورده: "بهبهان، نام شهری از بلاد فارس و نام آن شهر پارسی به معنی"بهتر از بهتران" است. یعنی براساس این نظریه نام بهبهان تشکیل شده از: به(بهتر)+به+ان(علامت جمع) 3)برخی آن را برگرفته از نام"بهو/بهان"می دانند. "به(بهتر)+بهان". حاج میرزا حسن فسایی در کتاب فارسنامه ناصری آن را به معنی"بهتر از بهان" معنی کرده اند. البته هاینس گاوبه این نظریه را رد می کند و آن را داستانی عامیانه و بدون توجیه علمی و منطقی می داند. در کتاب تبارشناسی واژگان، جلد دوم از نگارنده آمده که: شاید علت رد این نظریه این باشد که"بهو" تنها به معنی سیاه چادر به کارنمی رود و معانی دیگری هم دارد: در لغت نامه دهخدا"بهو" به معنی "کوشک" آمده و کوشک در همین منبع به معنی"سریرا، ایوان،پیشخوان و نیز قصری که اطراف آن باغ باشد"آمده است. بنابراین، بهبهان(بهبهو)را می توان به معنی جایی دانست که معرِّف کوشک باشد یعنی ساختمان های باشکوه و بناهای خوش نگاری که باغ و بوستان دارد. دکتر ایرج افشار سیستانی معتقدند: "آن عده از مردم ارجان که بعد از خرابی شهر به کوشک دشت آمدند خانه هایی به سبک خانه های خود در ارجان ساختند لذا آنجا را"بهبهو" یعنی "بهتر از کوشک" گفته اند. از طرف دیگر در کتاب جلد اول تبارشناسی واژگان در گویش بهبهانی آمده که: "اگرچه بهو در اصطلاح رایج نوعی چادر سیاه خیمه مانند است که از موی بز درست شده و نوعی محل اسکان عشایر است و رایج ترین دلیل وجه تسمیه بهبهان اما در عربی"البهو" اتاقی است که جلوی خانه ساخته می شود برای پذیرایی از مهمانان و جمع این واژه"بُهُوّ" است. فارسی آن"بهو"بر هر اتاق یا سراپرده و قصر و... اطلاق می شود. این واژه در برهان قاطع"صفه و ایوان"معنی شده است. 4)حمید مصدر در کتاب"ارجان و بهبهان در میان تاریخ"عقیده دارند که: "بهبهان، ابتدا"به بوّان" یعنی مکانی بهتر از بوّان بوده است و به تدریج به شکل بهبهان در آمده است." بهبهان در گویش محلی به شکل"بهبهو" و "بیبهو" تلفظ می شود. منابع: خادمیون، علی(1391)، بهبهان در آیینه زمان، چاپ اول، انتشارات ظهور مصدر، حمید(1387)،تاریخ ارجان، چاپ اول،انتشارات احرار. نشاتی، فرخنده(1396)، تبارشناسی واژگان در گویش بهبهانی،چاپ اول، قم.