@tarikhvaadbiatbeiboho در گذشته که از علم و تکنولوژی امروزی خبری نبود، مردم برای درمان بیماری ها، گاهی به آداب و رسوم متوسل می شدند اگرچه، این آداب و رسوم نیز، ریشه در باورها و عقاید آنان داشت.

یکی از شیوه های سنتی که در گذشته بین مردم بهبهان رواج داشت و امروز هم بزرگترها، گاهی به عنوان آخرین راه حلّ مداوای بیمار، پیشنهاد می کنند "آب دردا" است. "آب دردا"، نوعی غذا بود که به نیت شفایافتن بیمار، به ویژه بیماری که مرضش طولانی شده بود، تدارک دیده می شد. شیوه و روش کار: معمولاً، روش کار به این ترتیب بود که برای تهیه ی این غذا، نخست به در هفت خانه می رفتند. برای تهیه ی مواد به در هر خانه ای نمی رفتند بلکه، خانه هایی را انتخاب می کردند که یکی از اعضای خانواده، "محمّد" نام داشته باشد. و هدفشان از این کار تبرک جستن از نام "محمّد" بود. @tarikhvaadbiatbeiboho مواد غذایی که بیش تر شامل حبوبات(لوبیا، عدس، ماش و...) یا نمک یا هر چیز دیگری که برای تهیه ی آن آش، مورد نیاز بود از آن هفت خانه گدایی می کردند. و آن خانواده ها هم به میزان وُسع یا بنا به موجودی مواد در منزل، کمک می کردند. به کمک مواد تهیه شده، نوعی آش تدارک می دیدند. در حالی که غذا در حال پخت بود، با آرد، خمیری آماده کرده و از این خمیر، عروسکی درست می کردند (عروسک خمیری)، بعد ریسمانی را به اندازه ی قد و بلندی فرد مریض گرفته و آن ریسمان را در شکم عروسک قرار می دادند، سپس، عروسک را، با مقداری از غذای درحال پخت، در ظرفی جداگانه، قرارداده و می گذاشتند خوب بپزد. بعد از آن، ظرف غذای محتوی خمیر عروسکی را به سر چاهی برده و در چاه می ریختند و بقیه ی غذا که در ظرف دیگر پخته بود به نیت شفای بیمار و رفع قضابلای او، بین دوستان و آشنایان تقسیم می کردند. باور: این اعتقادی بوده که در گذشته، عوام در بهبهان، برای بیماری به کارمی بردند. شاید در آن زمان واقعاً برای آن ها تاثیر داشته چون از نظر روحی، نوعی تلقین مثبت برای آنان بوده است. امّا این شیوه، امروز خواهان ندارد، فقط گاهی دیده می شود که در بیماری های بسیار سخت و نومید از درمان، به عنوان آخرین راه چاره، به کار می رود. ریشه یابی: :seedling:استفاده از مواد غذایی کسانی که محمّد نام دارند درواقع، نوعی تبرک جستن یا به تعبیر امروز متوسل شدن به پیامبر(ص) برای مداوای بیماری است. :seedling:نکته ی دیگر ریختن مواد پخته شده، همراه با عروسک خمیری در چاه است. شاید این باور ریشه در ایران باستان داشته باشد به علت ارزش و اهمیتی که آنان برای آب قائل بوده اند، همان گونه که از نام بیماری"آب دردا/آب دردها" هم این اهمیت برمی آید. و دلیل دیگر می تواند ربط به اعتقاد و باور آنان داشته باشد که در واقع، ریختن مواد غذایی به چاه، نوعی قربانی کردن و پیشکشی برای الهه ی آب"آناهیتا"است تا بدین وسیله رضایت او را جلب کنند. :seedling: از مقایسه ی مورد اوّل و دوّم می توان نتیجه گرفت که این رسم از قبل از اسلام، رواج داشته و با ورود اسلام، رنگ و بوی مذهبی به خود گرفته است. :seedling:ونکته ی قابل ذکر دیگر در این رسم، تاکید بر"عدد هفت"است. چرا که، در باور قدما عدد هفت،نماد و رمز "کمال" است. و در این رسم، کاربرد عدد هفت می تواند بیانگر "نهایت تلاش برای مداوای بیماری" باشد. 🖍فرخنده نشاتی