"مُوی بُدو بدو"

یکی از ماه های قمری، ماه شعبان است که در گذشته، مردم برای ماه رمضان تدارک های خاص و ویژه ای می دیدند و هرچه بیش تر خود را برای پذیرایی از این ماه، آماده می کردند. گندم پاک کرده، آرد تازه تهیه کرده، نان می پختند و ... . آمادگی در این ماه هم آمادگی روحی و معنوی است و هم آمادگی جسمی و یا حتی اقتصادی. وجه تسمیه ماه شعبان به ماه بدو بدو، شاید از آن جهت باشد که دوندگی و میزان فعالیت در این ماه به نسبت ماه های دیگر بیش تر بود و شاید هم از آن جهت بوده که حس می کردند این ماه به سرعت می گذرد و روزها، یکی پس از دیگری زودتر سپری می شوند. هنوز زمان زیادی از عید نمی گذرد که همه در تکاپو بودیم برای استقبال از نوبهاری سبز. چه حال و هوایی داشتیم کمی عجله با قدری چاشنی دلشوره و کلی مزه ی شور و شوق. با همه ی گرفتاری ها، خانه تکانی از یادمان نرفت، گردگیری کردیم کنج کنج خانه را. این خاصیت عید است غبارروبی و شستن و پاک کردن. و اینک... اینک نوبهاری دیگر، بهار قرآن، در راه است. ماه شعبان هم حکایت عید همیشگی ماست. عیدی که در شب های بی قراریش، قرار است گمشده ی خود را بیابیم. شعبان، خانه تکانی دل است، از خانه ی دل باید زنگارهای کینه و گناه را بشوییم تا با قلبی پاک به استقبال رمضانی نو برویم. روزها می گذرد و ثانیه ثانیه با هر نفس، خبر از رسیدن مسافر رمضان می دهد. قرار است این مسافر یک ماه میهمان ما باشد و ما باید از توشه اش، اندوخته برگیریم. روزهای عید برخی میهمانان از قبل، آمدن خود را خبر می دهند و برخی سرزده از راه می رسند. شاید همین روزها در همین نیمه ی شعبان، یک شب در باز کنیم و به مسافر پشت در بگوییم"سلام علی آلِ یاسین". فقط خدا کند وقتی می آید روی شیشه های خانه ی دلمان غبار و تیرگی نباشد. 🖍حاجیه فرخنده نشاتی گروه تاریخ و ادبیات بیبهو 0:15