به گفته دانشمندان کهن ترین خانه سازی از زمانی شروع شد که آدمیان از غارها به سوی کوهپایه و دشت رفتند. در آغاز ، خانه ها، کوچک و کمابیش دارای یک اتاق بود و همه ی کارهای ضروری زندگی متمرکز در همان اتاق.

بعدها خانه سازی به مرور زمان تحت تاثیر زندگی و فرهنگ جدید تغییر یافت و خانه ها بزرگ شدند و دارای اتاق های متعدد. خانه های سنتی از دو بخش اندرونی و بیرونی تشکیل می شد. اندرونی بزرگ تر از بیرونی بود و درواقع ویژه ی زندگی خصوصی افراد خانواده. در معماری سنتی،این گونه خانه ها از لحاظ بزرگی و کوچکی و تعداد اتاق ها و تزیینات مانند گچبری و آینه کاری با هم فرق داشتند. اتاق ها انواعی داشتند و نام گذاری براساس شمار درگاه هایی بود که از آن ها میان سرا باز می شد: سه دری، پنج دری و... . یکی از این نوع اتاق ها "طنبی" بود. طنبی اتاق بزرگی بود که وسط ساختمان قرار می گرفت و اطراف آن را دیگر فضاها احاطه می کردند. طنبی، طاقچه های متعدد داشته و درب آن در بک ایوان گشاد بازمی شد و سقف آن به شکل طاق ضربی و قوسی بوده است. این گونه اتاق ها به شکل تالاری بوده که معمولا رو به سرا بازمی شدندو برای فصل تابستان مناسب و با گرما سازگار بودند. طنبی محل زندگی پدربزرگ ها و مادربزرگ ها بوده چون نسبت به اتاق های دیگر بزرگ تر بود و همه افراد خانواده در اکثر اوقات کنار پدربزرگ و مادربزرگ جمع می شدند. و هم به این دلیل بوده که سبک ساخت خانه ها بر اساس قانون"پدرسالاری" بوده یعنی همه افراد خانواده اعم از پدربزرگ، مادربزرگ، مادر، پدر، فرزند، نوه و عروس ها در کنار هم و در یک خانه زندگی می کردند. در مورو ریشه ی این واژه می توان دو نظر داد: الف)شاید از واژه عربی"طَنَبَ َطنباً"به معنی"کج شدن"باشد. دلیل این نام گذاری هم می تواند به دلیل حالت "خمیدگی و کج شدگی سقف" آن باشد. یکی از مشتقات این واژه در عربی "طنباالرمح/نیزه کج شد." باشد. ب)دکتر محمد امین ریاحی دلیل این نام گذاری را این گونه می گوید: "من تصور می کنم این نامگذاری برای وسعت و عظمت آن بوده است. به این معنی که بالاترین و بزرگ ترین واحد پیمایش طول زمین ها رسن(=طناب) برابر شصت گز بود." در قرون گذشته، در شیراز هم این نوع اتاق ها وجود داشت: به نیم جو نخرم طاق خانقاه و رباط مرا که مصطبه ایوان و پای خم طنبی است(حافظ) 🖍حاجیه فرخنده نشاتی گروه تاریخ و ادبیات بیبهو