اعتقاد به نحوست ماه صفر به ویژه روزهای پایانی آن، ریشه در باورها و اعتقادات مذهبی مردم دارد و این باور، در گذشته به آن اندازه ریشه دار و عمیق بود که اگر می خواستند لباسی نو بپوشند هم وزن آن را جو قرار داده و به فقرا صدقه می دادند.

به خانه ی نو نمی رفتند، مراسم عروسی و حتی خرید وسایل آن صورت نمی گرفت زیرا به شدت به "نحوست" این ماه معتقد بودند. البته، برخی موارد را در ماه محرم هم رعایت می کردند اما معتقد بودند سنگینی ناشی از نحوست این ماه حتی از محرم بیش تر است. در گذشته با انداختن کوزه از پشت بام ها که گاهی همراه با آتش فروزی بود و گفتن: " صفرک در، مولیدِ تُو، قضابلا دیرمِ بُشُو " یعنی ماه صفر برو بیرون و ماه مولود وارد شو " ماه صفر را بدرقه و به استقبال ماه بعد می رفتند. ماه بعد از صفر که در گویش بهبهانی "مولید" گفته می شود ؛ همان ماه ربیع الاول است. :musical_score: #کوزه_کلی چارشَنبدِ آخر صفر هُمسایه ها بکُو خبر وَرگِه بشیم کوزه کِلیٖ رسم قدیم مَدِنظر صِفرکِ در مولید ا تو قضا بلامو در بشو :musical_score: کوزه که بشکیٖ به صِلان کوزه کلیٖ قضا بلان یِه گفته یه قدیمیان هَمی گپاشو کیمیان کوزه ی کانه نُو کنیم پُر اَ زِلال رو کنیم هُوینه سیم ا ته جی خُنُک سَرد وبو نوش جو کنیم صفرکِ دِر مولید اَ تو قضا بلامو در بشو :musical_score: میلاد پیغمبر مان که خاتم پیغمبران درخت جهل و ظلم و جور اَ ریشه میکه ته جهان شربت و شیرینی هُده امام صادق امده شیعه ا نوم پاکشی عزت و رونق اسده صفرک در مولید ا تو قضا بلامُو در بشو ✍شاعر: #حسین_تجلی متن ابتدایی برگرفته شده از مقاله "چارشنبه آخر" سرکار خانم فرخنده نشاتی