«بُو کُلَه سرم بُشُو، دی مینا سرم نشُو»

کانون خانواده، اولین مدرسه انسان و«مادر»، اولین مربی و آموزگار انسان در این مدرسه است. مادر، موجودی است که همه ی احساسات، عواطف و استعدادهایی که برای رشد و کمال آدمی لازم است، در سرشت او به صورت فطری تعبیه شده است. و آفریدگار توانا هر آنچه را که برای پروردن صحیح انسان در ادوار مختلف زندگی او از نوزادی، کودکی و... گرفته تا بزرگسالی در وجود مادر به ودیعه نهاده است. مادر، در همه ادیان و همه جوامع جایگاهی خاص دارد اما در دین اسلام و در فرهنگ مردم ایران جایگاهی بس رفیع دارد. پس از پدر، مادر است که در کانون گرم خانواده با عواطف ظریف مادرانه خود نسبت به فرزندان، مسئولیت اداره امور زندگی و پرورش و تربیت فرزندان را عهده دار است. ضرب المثل ذکر شده بیانگر اهمیت و جایگاه والای مادر در خانواده و«نقش کلیدی» او در گرم نگه داشتن کانون خانواده در باور بهبهانی هاست. چراکه مادر به عنوان کانون و مرکز خانواده، نقش مهمی را بین اعضای خانواده ایفا می کند. به همین دلیل است که واژه ی مادر با هاله ای از قداست همراه است و تداعی کننده ی مهر، عشق، عاطفه، ایثار و گذشت است. به قول معروف: «مهر پدر تا گور دوام دارد، مهر مادر جاودانی است.» «روز مادر بر همه مادران سرزمینم مبارک باد. » «روح همه مادران آسمانی شاد باد.» :pencil2:فرخنده نشاتی بهمن ماه 1399 گروه بهبهان کهن https://chat.whatsapp.com/C60cvni7qaf8Yhe4xosCnu