شاید تاکنون بارها و بارها در مراسم عروسی شنیده باشید که خانواده داماد وقتی برای بردن عروس می آمدند، می گفتند: «اهلو مهلو/ عروس ما را بدهید تا ببریم».

نکته: واژه کلیدی این بیت«اهلومهلو» است که چند گونه می توان در باره آن نظر داد: الف)این لغت در پهلوی در اصل «اهروا، اهلوب/ اهروبو» به معنی «پاک و مقدس» است. این نظر بر اساس متنی است که در کتاب سبک شناسی بهار، ج 1، ص: 218 این گونه آمده است: «پهلوی اهلوبو در فارسی دری به«اهروبو/ مقدس» تبدیل شده است. ب)می تواند در اصل«الو» برگرفته از«الاو(آذری)به معنی «شعله و زبانه آتش، گرما و حرارت»باشد. نکته: این واژه با توجه به معنی پاک و مقدس می تواند منسوب به اهورامزدا باشد و هم چنین با توجه به معنی«آتش» می تواند ریشه در آیین زردشتی داشته باشد. در این صورت می تواند هم اشاره ای به«تقدس آتش» داشته باشد و هم این که نماد«فرزند و تداوم نسل» باشد. به علاوه آن که می تواند تلمیحی به باور گذشتگان داشته باشد که معتقد بودند اجاق خانه باید همیشه روشن باشد و هم این که اجاق به کنایه منظور فرزند پسر است. پس در این بیت با آوردن این واژگان، درواقع با نوعی صدازدن و کمک خواستن از اهورامزدای مقدس برای شروع زندگی مشترک این زوجین و گرمی کانون خانواده جدید آنها از او کسب اجازه کرده و تیمن می جوییم. نکته: این مطلب لازم به ذکر است که در باره این موضوع سال ها پیش با استاد جناب آقای حمدالله مودب چند روز در گروه تاریخ و ادبیات بهبهان بحث و تبادل نظر داشته ایم. بنده با کسب اجازه از این بزرگوار مطالب بحث شده را در جلد دوم کتاب تبارشناسی واژگان، چاپ 1396 در صص 25- 30 بیان کره ام. لذا دوستان علاقه مند برای اطلاع بیش تر و قبول یا رد این دو فرضیه می توانند به منبع مذکور مراجعه کنند. :pencil2:فرخنده نشاتی 18 اسفند 1403