زبان، یکی از شگفت انگیزترین ویژگی های بشر است. انسان به کمک این مشخصه نه تنها از دیگر جانداران متمایز می شود که زمینه برای پیشرفت او و حتی برتریش بر تمامی جانداران فراهم می شود. زبان، پدیده ای فرهنگی است اگرچه خود زبان می تواند رکن اساسی فرهنگ را هم تشکیل دهد.

درست است که زبان ها و گویش ها از کلمات تشکیل شده اند اما هر کدام از این واژگانی که تلفظ می شوند کوله باری از سرمایه های فرهنگی بر دوش دارند که از پس قرون و اعصار، این بار فرهنگی را به عنوان امانت به ما سپرده اند. زبان ها و گویش ها و نیز واژگان، از تولد تا مرگ، مسیرهای مختلفی را طی می کنند، یکی از قوانین عمومی عالم، «تغییر و تحول» است. تحول در زبان گفتاری نسبت به زبان نوشتاری مشهودتر، سریع تر و بارزتر است چرا که زبان گفتاری ثبت و ضبط نشده است. تحول زبان ها و گویش ها علل و عوامل مختلف درونی و بیرونی دارد. از نتایج این عوامل و این تغییرات، زبان ها و گویش هایی است که دیگر کسی با آن ها تکلم نمی کند. نقطه مقابل مرگ زبان، پدیده«حفظ زبان» است. حفظ زبان، زمانی اتفاق می افتد که یک جامعه زبانی تصمیم می گیرد زبان آبا و اجدادی خود را حفظ کند. چنان که در 21 فوریه1952 میلادی، تعدادی از دانشجویان بنگلادشی به دلیل حمایت از زبان مادری خود کشته شدند و سازمان یونسکو بر آن شد تا سال روز این واقعه را«روز جهانی زبان مادری» اعلام کند. در واقع اعلام این روز به عنوان روز جهانی زبان مادری، تلنگری است به نسل جوان که در حفظ زبان مادری خود کوشا باشد. زیرا تخریب گویش های محلی، برابر است با فروپاشی زبان و هویت ملی- فرهنگی گویشوران آن منطقه. پس بیایید قدربدانیم داشته هایمان را و در حفظ آنها بکوشیم. :pencil2:فرخنده نشاتی 3/11/1399 گروه بهبهان کهن