این اصطلاح بیش تر حرف دل خانم هاست که در گذشته برای دلداری دادن به یکدیگر در اوایل فصل پاییز و سرما به هم می گفتند.

در اوایل فصل پاییز و زمستان که سوز سرما از این زمان بیشتر و وسایل گرمایش و آرایشی کمتر بود یا اصلا این امکانات نبود، در اثر سرما، پوست چهره به ویژه صورت خانم ها تغییر می کرد و نوعی حالت خشکی پیدا می کرد و همین عامل باعث می شد که رنگ چهره و پوست آن ها تغییر کند و از زیبایی چهره کمی کاسته شود. به همین دلیل زن ها که نگران پوست صورت و حتی دست های خود بودند برای دلداری همدیگر این جمله را بیان می کردند که:«نگران نباش این تغییرات فصلی و زودگذر است و با آمدن بهار و کم شدن سرما، باز هم چهره و دست هایمان به حالت عادی برمی گردد». چنان که این باور در زبان فارسی هم نمود پیدا کرده است چنان که در این باره می گویند: «زمستان خوشگل ها زشت می شوند و زشت ها، دیو». زن زشتو در پایان زمستان هم اتفاق می افتاد. در اواخر زمستان به ویژه در هنگام چارچار که هوا سرد و سوزناک است و به آن«خشک سرما» می گویند، چون پوست دست و صورت در معرض باد و سوز سرما می ترکد، باز هم زن زشتو دیده می شود. :pencil2:فرخنده نشاتی آبان 1402 گروه بهبهان کهن برگرفته از کتاب: نشاتی، فرخنده(1392)، ریشه یابی باورها در فرهنگ بهبهانی: 280-281 1:40